من از نژاد خویشتنم

یعضی وقتا روزهایی با اتفاقات خاص خودش برات پیش می یاد و اون اتفاق اینقدر برات سنگینه که تو همون

لحظه حسرت روزهای معمول همیشگی و....روزهایی که روندعادی رو طی می کردند و به ظاهر هیچ .....

یکی می گفت تو این جور وقتا باید خدا رو شکر کنی به خاطر همین روزهای به ظاهر هیچ و معمول .....

با این همه و با همه حاشیه های زلزله اخیر و با همه سکوتم خواستم چیزی نگویم و چیزی ننویسم که

فقط حرف نباشد و شعار .....    اما چیزی  که آزار دهنده تر از همه اینها بود عادی بودن خبر برای                                 

 بسیاری وافراط و تفریط های جماعت ایرانی .....گویی دل کسی دیگر نلرزید برای همسایه اش

و مردمان آن طرف شهر ....که در تابستان عصری دلشان لرزید و بریدن و شکستند و چه زود پیر شدن

در بهارجوانی و چه زود بزرگ شدن کودکان درد کشیده.....

*شعری از علرضا قزوه